Op de parkeerplaats van het trainingscomplex van Manchester City staat tussen een keur aan dure en sportieve bolides een VW Golf, ook een sportieve, dat wel. Het is de auto van Gerard Wiekens, de Nederlandse middenvelder. ,,Hier zeggen ze dan: Heb je de auto van je vriendin weer bij je?''

Als Manchester City traint, kunnen de auto's worden gewassen. Een fan, te herkennen aan zijn kale kop en dikke buik, rijdt de auto van de speler die hem dat heeft gevraagd trots en vereerd naar de wasplek bij de entree van het complex. Het zijn de mooiste momenten van zijn dag.

Eén keer heeft hij in de Golf gezeten van de Nederlander die sinds 1997 bij Manchester City speelt. ,,Voor mij hoeft het niet zo nodig'', zegt Wiekens. ,,De fans zien voetballers hier graag in grote auto's rijden, maar voor mij is het niet zo belangrijk als voor een Engelse speler.''

Gerard Wiekens is een vriendelijke, beleefde jongeman van 27 jaar, die zijn afkomst niet zal verloochenen. Zeven jaar speelde hij in de eerste divisie voor Veendam. Met vier vrienden uit die tijd -één speelt er nog bij Veendam, één bij de amateurs en twee staan onder contract bij Emmen- is de band onverminderd hecht. Twee keer per jaar komen ze over. Misschien rijdt hij ze de volgende keer rond in zijn nieuwe auto, want die komt er dan toch: een Mercedes, uit de C-klasse. ,,Niet te gek, niet te duur.''

Ze zullen met verwondering rondkijken. Wiekens: ,,De auto is hier een statussymbool. Als je 's zondags een ritje maakt, zie je grauwe huizen. De ramen zijn misschien maanden niet gewassen. Er hangen oude gordijnen voor. Maar de auto staat te glimmen voor de garage. De auto schoonmaken is voor velen belangrijker dan het huis goed onderhouden.''

Walking in a Wiekens Wonderland. Twee jaar geleden, toen Manchester City in de tweede divisie uitkwam, hingen t-shirts met die opdruk in de clubwinkel. Maar feitelijk heeft Wiekens nu wonderland pas werkelijk betreden. City is gepromoveerd naar de Premier League. Wiekens treft het Arsenal van Bergkamp, zoals vandaag, of de grote rivaal Manchester United, de club van de geblesseerde Jaap Stam. Dat gebeurt op 18 november, al maanden een magische datum in de stad.

Wiekens woont met vrouw en kind in Cheadle Hulme, een van de gegoede zuidelijke wijken van Manchester, waar de meeste voetballers huizen. Stam woont vijf minuten verder. Ze komen elkaar wel eens tegen in de supermarkt. Het contact met de Nederlanders blijft beperkt tot een snelle groet, of een praatje in de kleedkamergang voor de wedstrijd. Ze weten nu wel wie Wiekens is, die blonde voetballer die in Nederland nooit verder kwam dan de eerste divisie.

Maar meer dan de ontmoetingen met zijn landgenoten koestert Wiekens de herinneringen aan George Weah. Wie kan zeggen dat hij met de Liberiaanse stervoetballer heeft samengespeeld? Wie kan zeggen dat hij bijna zijn buurman was? Gerard Wiekens uit Oude-Pekela. George Weah woonde twee deuren verder dan de familie Wiekens.

,,Dat Weah bij Manchester City wilde komen spelen deed me nogal wat. Ik keek ernaar uit hem te zien. Op zijn eerste trainingsdag kwam hij in een Rolls Royce aanrijden. Hij zat op de achterbank. We dachten dat hij zich door een chauffeur liet rijden, maar dat bleek zijn zaakwaarnemer te zijn.''

De Rolls zagen ze niet meer terug, en intussen is ook Weah alweer uit wonderland verdwenen, met onbekende bestemming. De Afrikaan, overgekomen van Chelsea, voelde zich in zijn eer aangetast toen City-manager Joe Royle hem naar de bank verwees. Na nog geen drie maanden werd het contract ontbonden.

Nee, Weah heeft geen afscheid genomen, ook niet van zijn buurman. Diens ervaring is er niet minder dierbaar om. Wiekens: ,,Het was een eer om met hem te mogen spelen. De klasse straalt er nog vanaf. Maar bij Manchester City is iedereen ingesteld op twee hardwerkende spitsen. Weah is natuurlijk geen loopwonder. De manager vond dat we daardoor vooral in uitwedstrijden te veel onder druk kwamen te staan.''

Het was natuurlijk geen gelukkige combinatie, die tussen de wereldvoetballer in zijn nadagen en de club die er prat op gaat de inheemse bevolking van Manchester verlichting te bieden in het sombere bestaan. Maine Road, het stadion van City, is altijd gevuld met meer dan 30000 toeschouwers. Zelfs in het jaar in de tweede divisie zat het vol.

De aanhang is even trouw als streng. Dat is hun goed recht, vindt Wiekens. ,,Als het niet loopt, zoals in mijn eerste jaar toen we degradeerden uit de eerste divisie, roeren de mensen zich. Maine Road ligt in een heel armoedige wijk met veel werkloosheid. Als dan toch zoveel mensen dure seizoenkaarten kopen, het shirt aanschaffen en noem het maar op, dan mogen ze daarvoor iets terug verwachten.''

Om de spelers af te schermen van de impulsieve supporters is onlangs een nieuw trainingscomplex in een buitenwijk betrokken. Veiligheidsbeambten waken bij de ingang. Maar Wiekens heeft van de fans weinig te duchten. Na het succesvolle seizoen in de tweede divisie verkozen ze hem tot speler van het jaar. Hij doet zijn werk rustig, nauwgezet en plichtsgetrouw.

Dat wordt gewaardeerd, ook door de club, getuige zijn verbeterde contract. Gerard Wiekens, de Groninger, profiteert van de hoogconjunctuur in het Engelse voetbal, maar zonder morren en vol begrip wast hij zijn eigen trainingsspullen.

,,Er is geld genoeg bij de club, maar City heeft dat ingesteld zodat je zuiniger op je spullen bent. Als spelers ze niet zelf moeten wassen, worden ze al gauw in een hoek van de kleedkamer gesmeten. Voorheen moesten we ook onze eigen trainingsbal kopen. Zelfde principe: een speler laat een bal gauw in de bosjes liggen. Maar als het je eigen bal is en je wordt erop afgerekend als je de volgende dag zonder bal verschijnt, dan haal je 'm wel.